Lars Duursma heeft gelijk als hij zich in zijn geweldige stuk in NRC verzet tegen de journalist als doorgeefluik, een boodschap waar ook het de NRC zich heel wat van aan moet trekken. Zeker toen ik las over ‘false balance’, dacht ik: daar weet ik nog wel een voorbeeld van.

Zoals velen wel gemerkt hebben, schrijf ik zo nu en dan over de Syrische burgeroorlog. En ik merk dat ik soms het verwijt krijg te activistisch te zijn. Dat mensen zich afvragen als het gaat over de misdaden van het Assad-regime waarom ik zo weinig oog heb voor de misdaden van rebellen en jihadisten. Dat ze tegen me zeggen dat het Grote Gevaar niet van Assad en Rusland komt, maar van IS en al-Qaida. Mensen die schrijven of zeggen dat Assad Aleppo ‘bevrijdt’, zeggen eigenlijk dat Assad een ‘good guy’ is omdat hij ons redt van de jihadisten. De laatste is pure propaganda, de rest is een perfect voorbeeld van false balance. Het helderst kwam deze false balance naar voren in deze tweet:

Misschien. Maar ik zie geen noodzaak partij te kiezen tussen een slechte tiran en jihadistische warlords. 1potnat

— Rolf in Dubai (@Dewik2013) December 12, 2016

Natuurlijk ben ik bekend met de berichten van ontvoeringen en aanslagen door rebellen, de executie van een twaalfjarige Palestijnse jongen door rebellengroep Zenki, met de afhankelijkheid van oppositiegroepen van jihadisten van Ahrar al-Sham en Jabhat Fatah al-Sham (al-Qaida). Ik heb hier ook over geschreven. Maar nu hoe het echt zit.

De burgeroorlog is in 2011 begonnen toen het Syrische regime vreedzame protesten op uitzonderlijk wrede wijze neersloeg. Assads eigen militairen deserteerden toen en gebruikten hun wapens om burgers te beschermen. Overal waar gewapende oppositiegroepen de overhand kregen, beukte Assads keihard luchtmacht keihard op hen en de bevolking in met de gruwelijke vatbommen (die nauwelijks te richten zijn en veel meer explosief materiaal bevatten dan gewone bommen), clusterbommen (die nog jaren na het conflict slachtoffers kunnen maken, in het bijzonder onder kinderen) en fosforbommen en andere chemische wapens waarmee burgers in gelijke mate omkomen als strijders. En dat deed de Syrische luchtmacht in stedelijk gebied, zoals in Damascus, Homs en Aleppo.

Het mag dan ook geen verbazing wekken dat zelfs het uiterst voorzichtige Violations Documentation Center zeker 97.000 burgerdoden geteld heeft die veroorzaakt zijn door het Syrische regime en aanverwante milities. Dat is bijna negentig procent van de omgekomen burgers. Rusland staat op nummer 2 twee met ruim drie procent van de omgekomen burgers, de jihadisten van IS en Jabhat Fatah al-Sham staan samen voor drie procent van de burgerslachtoffers, hoewel de moorden van met name IS vermoedelijk gedeeltelijk aan het oog van het centrum onttrokken zijn. Het VDC telt ondertussen niet de mensen die ‘verdwenen’ zijn, vaak nadat zij zijn opgepakt door het Syrische leger of loyalistische milities. Vele mensen worden in de gevangenissen van het regime gemarteld, waardoor alleen al in november 16 mensen omkwamen. En inmiddels komen er steeds meer betrouwbare berichten binnen van standrechtelijke executies door het regime of daaraan loyale milities in Aleppo.

Praat me er niet van dat Assad de mindere is van twee kwaden. Op zijn minst legitimeren zijn wandaden terreurorganisaties als Jabhat Fatah al-Sham. De verschrikkelijke misdaden van IS, al-Qaida en andere groepen wegen bij lange na niet op tegen de volksuitroeiing van Assad. Creëer geen false balance, ieder succes van Assad is een nederlaag voor humaniteit.