Even iets persoonlijks. Ik weet dat ik inmiddels onder de categorie ‘ouwe zeur’ behoor en dat vind ik prima. No argument here. Maar genoeg over mij. Ik wil het hebben over draadloze oordopjes.
Voor mij horen draadloze oordopjes in hetzelfde rijtje als de putjesschepper op zee en The Kardashians, maar zoals gezegd: ik ben een ouwe zeur. En sommige mensen hebben er blijkbaar behoefte aan, want het is ingewikkeld om kabeltjes op te rollen of het is onhandig dat je oortje blijft hangen wanneer deze toevallig uit je oor valt, zoiets moet de reden zijn. Ik snap mensen ook niet zo goed. Ik hecht meer aan functionaliteit.
Sinds kort heb ik draadloze oordopjes. Niet uit vrije wil, ik kreeg ze opgestuurd door mijn werkgever en kort daarna kreeg ik bericht dat er bij deze oordopjes mogelijk ontploffingsgevaar was en dat instructies om ze terug te sturen zouden volgen. Maanden later bleek helaas dat dat ontploffingsgevaar er niet is, dus niet terugsturen, maar ze gebruiken dus. Dat komt niet eens zo slecht uit, want mijn eigen draadrijke oordopjes hebben na meer dan tien jaar trouwe dienst een kabelbreukje ontvangen. Dit verslagje schrijf ik na mijn eerste gebruik.
Als eerste ging ik de oordopjes via bluetooth koppelen aan mijn telefoon. Dat ging verrassend gemakkelijk, een goed begin. Daarna probeerde ik de oordopjes in mijn oren te stoppen, maar ik had geen flauw idee welke links en welke rechts moest. Dat moest ik maar op de gok doen. Plots ging mijn muziek aan. En toen naar een volgend en een volgend liedje. Doe normaal telefoon! Doe normaal oordopjes!
In de instructies staat dat op de oordopjes een multifunctionele aanraakknop zit. Wat dat is spreekt voor zich. En ik had zeer tegen mijn gewoonte in de instructies gelezen, want toch wel enigszins onder de indruk dat die dingen bij verkeerd gebruik kunnen ontploffen. De hele knop is alleen heel erg onzichtbaar, maar net zo multifunctioneel. En net op die plek waar je de meeste controle hebt op je oordopjes als je ze in je oor probeert te positioneren. Dat is een leuke uitdaging voor de toekomst.
Over de toekomst gesproken: mijn grootste bezwaar tegen draadloze oordopjes, los van hun overbodigheid, is het feit dat die stomme dingen niet bij de te recyclen batterijen kunnen, niet bij PMD, niet bij het restafval. Alles is dichtgeplakt. En heb ik al genoemd: explosief? Daarnaast vliegen die oordopjes zo uit de oren en ben je ze kwijt. Heb je dus nooit bij oordopjes aan een draadje. Naast dat de batterijen leegraken. Wie verzint zoiets stoms?
Terwijl ik aan het wandelen was, ik ben herstellende van de covid–19, zaten de oordopjes onplezierig, naar mijn gevoel te los in de oren, waardoor ik bang was dat ze eruit vielen. Ongetwijfeld heeft dat met de kwaliteit van mijn merkloze oordopjes te maken en zou dat bij de topmerken anders zijn. Hoe dan ook, normaal zou ik gewoon de oordopjes dieper in mijn oren gedrukt hebben, maar ik had dus geen idee waar ik die dingen vast kon pakken zonder weer vijftien liedjes verder te gaan. De muziek was verder wel aangenaam. En de groene plantjes die hier en daar tussen de tegels gepropt stonden waren ook fraai. Dus al met al wel een aangename ervaring. Maar ik snap nu dus nog minder waarom mensen draadloze oordopjes hebben. Dat heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat ik een oude zeur ben.
Geef een reactie